Aşağıdaki iki grafik 1980’lerin başlarından itibaren başlıca “klasik” emperyalist ülkelerde (ABD, İngiltere, Japonya, Almanya, Fransa ve İtalya’da) düşen kar oranlarını yansıtıyor. Rakamlar bu ülkelerin yıllık büyüme oranlarını gösteriyor. Gerçek büyüme oranları (alttaki grafik) yüzde ikinin altında.
Rakamlar bize sermayenin organik bileşiminin (değişmeyen sermayenin değişen sermayeye oranının) ne kadar yüksek olduğunu dolaylı olarak gösteriyor.
Kapitalistler yıllarca diğerini alt etmek için üretim tekniğini sürekli geliştirip ölü emeğin artı değerin tek kaynağı olan canlı emeğe oranını farkında olmadan yükseltmişler. Tek tek firmaların kar savaşı, uzun vadede bütün kapitalist sınıfın kar oranını düşürmüş.
İşçi sömürüsünü artırmak, emek gücünün artan verimliliğiyle artı-değer oranının büyütmek, makineleri artırıp ve daha fazla işsizlik yaratıp ücretleri düşürmek, onu işgücünün değerinin çok altında satın almak, emek üretkenliğinin artmasıyla üretim araçlarının değeri düşürüp sermayenin organik bileşiminin büyümesini yavaşlatmak, sömürge ve yarı sömürge ülkeleriyle eşitsiz ticari mübadeleye girmek, işgücünün daha ucuz olduğu ve sermayenin organik bileşiminin yüksek derecede gelişmiş sanayi ülkelerinden daha düşük olduğu geri kalmış ülkelere taşınmak gibi karşı eğilimlerden hiçbiri uzun vadede para etmemiş, sonuç ortada.
Ayrıca tüm bu karşı eğilimleri kullanırken üretimin çapını ödeme yeteneğine sahip talebin sınırlarının ötesinde genişletmişler, kitleleri muazzam derecede borçlandırmışlar.
İşte ABD’de hane başına borcun gelire oranı:
1950’lerde ABD’li bir vatandaşın 40 dolar borcuna karşılık 100 dolar geliri vardı. Bugün ise 100 dolar borca karşı 100 dolar gelire sahip.
Yani kapitalistler mallarını milleti borçlandıra borçlandıra satmışlar.
Ekonominin büyüme hızı düştükçe, borç ödemesi de güçleşir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder